insanın kendini en çaresiz hissettiği anlar

kişinin ölü olduğu anlardır. çaresizliğin giderek arttığı gözleniyorsa eğer, ölü konumundan kadavra konumuna geçilmiş demektir. (bkz: çükün fermuara sıkışması sorunsalı)

(bkz: ishalken girilen tuvalette tuvalet kağıdının bittiğini farketmek)

babamın gittiği an.

sevdiğiniz birini kaybettiğiniz an

bakın biraz terbiyesiz bir entry olacak ama. dur kibarlaştırayım ereksiyon olunca amk.

başıma su an geldi otobüste sözlüğe dalmışım şimdi evden çok uzaktayım ve bu bindiğim son otobüstü. zalımsın asosyal sözlük.

halısahada bacak arası yenen o an.

anneme olmayacak şeyler söylediğimde kendimi nasıl affettirebilirim diye düşündüğüm zaman

umduğun belki de biraz da kafanda kurduğun şeylerin gerçek olmadığını anlamak. masum bi sevgiyle baktığın insanın sana göz ucuyla baktığını görmen ya da.

şuan

korkudan tir tir titrerken yanında kimseyi bulamamak.

annesinin ağladığını gördüğü an

en yakın arkadaşımın, sevdiğim kızı ayartığı an

tuvalettesin herşey mükemmel bi bakıyosun tuvalet kağıdı bitmiş söyleyeceklerim bu kadar.

karşı takımdaki süper minyonun senin takımındaki adc den daha çok damage çıkardığını gördüğün an

insan babasını bakım evine yatırdıktan sonra annesi omzunda ağlıyorsa çaresiz hissetmesine gerek yoktur zaten çaresizdir..

sakalını kesmek zorunda kaldığı andır :)

"arkadaş kalalım"

kardeşimin kafası yarıldığında veya annemle babam ters dönen arabanın içinde kaldığında. ayrım yapamadım.

uykudan uyanılıp bir karar vermenin zorunlu olduğu ben diyeyim beş, siz deyin on saniye. sıcacık yatak var bir tarafta diğer taraftaysa dersine girmezsen anlayamayacağın ders. sadece adam gibi adamların anlayacağı not:oyumu yataktan yana kullanıp, bir hafta daha yurtta yatmaya hak kazandım.

en yakın arkadaşımı toprağa verdiğim andır. bu çaresizlik bir an değil bir ömür sürüyor. geri getiremiyorsun yaşadığın anları tekrar yasayamıyorsun.

sevdiğin kişinin ağzından çıkan kanka kelimesi

annemi toprağa verdiğim an, ağlayamadım da, ne yapacağımı bilemedim

bayılacağını anlarsın bilinç gitmeye hazırdır tam gitmemiştir ama durduramazsın o 2-3 saniyelik an

bir babanın ağladığını görmek

100 tane kanun ezberleyip girmem gereken sinava 34 dakika kalmış olması

ayrılmayı kafana koyduğun zaman karşındakinin beni bırakma dediği an, yer yarılsada içine girsem diyosun

şuan kesinlikle az önce kyk kredisini çektim ve borcumu yatırdım elimde 10 lira para kaldı sevgiler saygılar :'(

buraya baktığımda ne acılar görüyorum, kendi acılarımı bile unutuyorum. bu dünyanın kimseye güzelliği dokunmuyor galiba. hayatımızın kalanı güzel geçsin be

çok sevdiği halde terkedilmektir azizim

tuvaletteyken aniden kapının açıldığı an. ulan oğlum bütün victoria nın secreti meydanda, ne yapacaksın..

sıçtıktan sonra peçetenin olmadığını görmek

hayatta yapmaz dediğin ve çok güvendiğin insandan kazık yediğin o an....

herşeyi ayarlarsın , tam o arada ezan okunur ya

bağlamanın telinin koptuğu andır

en yakın arkadaşına aşık olup sırf yanından gitmesin diye her akşam yarın seni seviyorum demenin hayalini kurup söyleyememek.

karanlık bir köşede oturup saatlerce ağlayıp kendine "şimdi ben napıcam" cümlesini tekrarlarken

sınavda büyük umutlarla kendine kopya çekeceğin bir yer ayarlarsın. tam ortam kurulmuş kağıdı alıp tak tak geçireceksin. hoca tam o anda "sen kalk şu boş sıraya otur" der. ve o an sen çaresiz kolu kanadı karılmış yavru bir kuş olursun. neyse çok duygulandım yeter bu kadar..

uykuya dalamadığı o an

ben sana ne yaptım ya diyerek aglamıstım bir keresinde fotograflarına bakıp o zaman cok caresiz hissetmistim

sevdiğin bir insan artık seni sevmediğini söyleyerek seni terk ediyor. gitme demek istiyorsun. gitmesin diye çabalamak istiyorsun. açıp kalbini eline öylece bırakmak istiyorsun. ama o sevmiyorum diyor.

bugünkü sınav sorularını gördüğüm an

kollarını sarınca itmesi

sabah calisirim diye yatmisim sinava bi saat kala uyanmisim..

abimi o ipte bulmaktı. her şey için çok geç olmasına rağmen onu ordan indirip dakikalarca hayata döndürmeye çalışmıştım

sınav kağıdına bakınca kalacağını anladığın an

"kanka param yok ben okula gelmiyorum birkaç gün "

2 ay boyunca yoğun bakımda olan babamı her an iyi haber gelecek diye beklemem hastane bahçesinde yatıp kalktığım günlerdi çaresizlik ve sonunda da cansız bedenini teslim edip toprağa koyduğum andı çaresizlik ve artık her konuda her işte yarım kalmamdı çaresizlik gecenin bu saatinde engel olamayıp döktüğüm gözyaşlarım işte en büyük çaresizlik...

annemin ağladığını gördüm geceler boyu ağlayarak uyudum,gece 3 deki kavgalara uyanmaktan uyku düzenim mahfoldu babamın yaptıklarına inanamadim tezatlik denizinde yüzdüm bu biçare gecelerde tek başima uykuya dalmaya çalışırken veya uykumun arasında kalbim ne zaman durcak gibi olsa dualar ettim her şey daha iyi olsun hayırlısı neyse o olsun diye o duaların arasına tutunabileceğim birini istediğimi söyledim aklıma bir isim indi sanki yine çaresizlikte boğulurken onun yanimda olduğunu düşündüm onu hissetmeye çalıştım yanımda olmasa bile bi şekilde varlığıni bilmek bi yerde tutunmamı sağladı sonra mevsim degişti yaz geldi bütün yaz onu bekledim.gelmedi sonra öğrendim sevgilisi varmış sevgilisi olan adama bakmak bana yakışmaz unutmaya çalışıyorum uykumun arasında ettiğim en içten en çaresiz dualarımın içindeydi o ama olmadı tabii bu arada dedemi kaybettim su akar yolunu bulur derler bir çok şeyden ciddi anlamda umudumu kestim aşktan sevgiden güvenden tek inandığım şey yaradanım bu su çok şükür akıyor ama desteğe ihtiyacı var ahmed arifin de dediği gibi bir umudum sensin/anlıyor musun?